De Sapa rijstvelden, Jos paden.

Vandaag kwamen de rijstvelden in de herkansing. Hiervoor hadden we een 12km trekking met gids geboekt. Gezien de vele regen verwachtten we nogal een modderig pad, gelukkig kon je laarzen en poncho’s huren. Was wel het nog even de kunst om maatje 44 te vinden. Goed dat we dat meteen na het ontbijt deden anders was die maat eruit geweest. Miek had ook een paar hippe laarzen en om half negen vertrokken we met een vrouwelijke gids met een groep van 10 mensen. Buiten stond echter een bataljon vrouwtjes in authentieke kledij, van de stam met de geblokte hoofddoeken. Waren we toch met zijn twintigen. 

Al gauw gingen we van een smal betonpad in naar een modderig wandelpad. In het begin was het nog niet zo stijl, hoewel we toen al een paar dames al een beetje zuur zagen kijken. De meesten vonden de poncho en laarzen natuurlijk niet zo hip maar dat was toch echt wel nodig. Het was inmiddels begonnen te regenen.  Toen veranderde het pad in een steil pad, waar Jos jaloers op zou zijn, een echte Jos pad in het kwadraat. 

Al gauw gleed een Belgische uit. Haar vriend zei dat haar kont er uitzag als een spontane diarree explosie. Humor hebben de Belgen wel. 

Mieke werd zorgzaam begeleid door twee van de autochtone vrouwtjes en bleef zo een explosie bespaard. Later bleek waarom deze zo bij Miek bleven hangen. Jos liep natuurlijk ergens anders, alsmaar foto’s maken onder zijn paraplu, die hij buiten de vrouwtjes als enige bij zich had. 

De natuur werd wel steeds mooier, verre uitzichten afgewisseld met paden door bamboebos, weer zonder panda’s!!! Toen moeste we door een beek, en als je geen laarzen had kreeg je geheid natte voeten. Een Engelse vrouw keek naar haar man van hoe heb je ons kunnen opgeven. Of ze een echtscheiding ging aanvragen. 

Bij de eerste rustplaats goot het pijpenstelen, je kon zo je handen wassen. De gids moest haar baby de borst geven, dat alles onder afdak van golfplaten met kletterende regen. De baby was tot nu door een ander vrouwtje gedragen en werd na de voeding bij de gidse op de rug gebonden. De baby was 8 maanden oud, volgens ons was ie het gewend want ie lag lekker te slapen onder de grote paraplu de zijn moeder had. Sommige van de andere vrouwtjes, allemaal in iets andere kledij maar wel van dezelfde stam, hadden een mand op hun rug, waarschijnlijk koopwaar. 

Bij de tweede rustplaats, ook onder een afdak van golfplaten, kwamen meerdere groepen bij elkaar. Je kon er water, Snickers etc kopen. De vrouwtjes pakten echter allemaal een hard gekookt ei. Jos, als mtb-er ging voor de bananen want het wandelen vroeg toch energie. De gidse deelde een soort suikerstok uit, die waren erg zoet en er kwam veel vocht uit, wel een beetje taai.

Inmiddels werd de vallei wat ruimer en zagen we mooie rijstvelden, wel niet zo uitgestrekt als de Chinese Xensjie, maar ondanks de regen toch ook mooi. Nog een steil pad naar een smalle brug. De brug zelf stond onder water, lang leve de laarzen. (In Noorwegen zeggen ze er is geen slecht weer, wel slechte kleding). We hadden wel mooi uitzicht. Na een stuk weg en een hangbrug kwamen we bij de lunchplaats uit. Daar begon dus de verkoop van eigen borduursels van de vrouwen. We werden van alle kanten bestormd door de vrouwtjes. We hebben uiteindelijk 4 soorten tasjes gekocht en een sjaal bij de meisjes/vrouwen die constant bij Miek waren gebleven. Het is een beetje zoals bij Ikea winkelen. Daar zijn de spullen leuk. Als je thuis bent, denk je “Wat moet ik ermee?”

Na de lunch hebben we nog een uurtje moeten lopen voordat we met de bus weer naar het hotel konden gaan. We zijn nog door een dorp van een andere stam gelopen. Aan het toerisme wordt hard gewerkt. Er waren al een aantal homestays en restaurantjes en nu zag je ze uit grond rijzen. De traditionele levensstijl is er nog. Het zou jammer zijn als dat verloren zou gaan tbv de commercie. We zegen voornamelijk vrouwen in de velden en in de dorpen. De gids vertelde dat de vrouwen hard moesten werken maar de mannen nog harder. De mannen waren voornamelijk in de bouw aan het werk. Dat jongeren met iemand van een andere stam zou willen trouwen, wordt nu nog niet geaccepteerd. De meeste jongeren trouwen rond hun 20ste. Er zijn in de omgeving van Sapa 6 stammen met hun eigen taal en klederdracht.

Terug in het hotel hebben we direct een warme douche genomen en de kleren uitgewassen. Helaas is de vochtigheid zo hoog, dat we waarschijnlijk de kleren niet droog hebben als we morgen verder reizen.

‘S avonds zijn we naar een restaurant in het centrum gegaan waar een bus met Thaise mensen aankwam. Een Thaise vrouw was jarig en bij het toetje kreeg ze een taart met vuurwerk aangeboden. We hebben als achtergrondkoortje happy birthday meegezongen en Jos vond het nodig om nog Hiep Hiep Hoera te roepen. Dan val je echt op. De mensen vonden het wel leuk en brachten ons ook een stuk taart. Even leuk over hun en onze reis gepraat. We moesten zeker een keertje naar Bangkok komen. Zij zouden dan ook naar Nederland van de tulpen komen.

Morgen gaan we verder naar Ba Ha. De rijstvelden van Sapa en de dorpen er omheen waren zeker mooi maar Sapa zelf kun je vergelijken met Valkenburg. Teveel toerisme, teveel commercie voor ons.