Sapa - Bac Ha 35 + 40km + 25

Weer op de fiets, wel voor maar 40km

Vannacht had het behoorlijk hard geregend, toen we uit het raam keken was de straat in een soort beek verandert.  De straat omhoog lag vol met rotsblokken waar tussen het water stroomde. Je kon er niet doorlopen , wel fietsend, dan kreeg je geen natte voeten. Weg uit dit nat gat.

Jos had gisteren geïnformeerd of we met de normale bus meekonden, geen probleem, goedkoper en makkelijker. De fietsen gingen onderin de bus, met de fietstassen zodat ze vast lagen. Rit omlaag ging lekker rustig en om 10u waren we bij treinstation van Lao Cai, waar de zon scheen. Daar werden we meteen omringd door taxichauffeurs, waar we heen wilden? Bac Ha, dat kon onmogelijk met de fiets. Wel dus, en na een bakje koffie gingen we op pad. Eerst een mooie brede vierbaans weg, die later tweebaans werd. Je kwam door allerlei dorpjes, meesten zag er verzorgd uit. Grote huizen, tot villa’s toe, afgewisseld met kratjes, en hier en daar een mooie houten schuur. Bij een van de winkeltjes wat boterhammen gegeten als lunch. We wilden niet te veel tijd verliezen, want het zag eruit of het ging regenen. Dat gebeurde ook voor de laatste 5km voor de splitsing va de weg naar Bac Ha. Er zou daar een mogelijkheid zijn om de bus te nemen, de weg naar Bac ha ging de laatste 13km omhoog tot 10%. 

Terwijl we daar op de bus zaten te wachtten, gebeurde er een ongeluk op de kruising. Een Frans ouder stel gleed weg met hun scooter over de natte kiezels, voor de rest geen auto in de buurt. De man bleef kermend liggen, hij had zijn kuitbeen gebroken. De Vietnamezen stonden erom heen, en toonden weinig initiatief om de man midden van het druk kruispunt te halen. Jos snelde naar de overkant en vond een soort tafel, die hebben we als brancard gebruikt en hem uit de regen onder een afdak gelegd. Een Vietnamese man verstond Frans en Engels en belde de ambulance. Eerst wilden ze hem op de achterbank van een auto leggen maar de man kermde van de pijn zodra je aan zijn been kwam. Zijn vrouw probeerde ondertussen een soort verzekering SOS internationaal nummer te bellen, maar het is een Frans nummer en op zaterdag zijn ze daar nog niet wakker. Uiteindelijk lukte het wel, de ambulance had eerste een validatie van de verzekering nodig. Duurde meer dan een uur en nog geen ambulance.

Intussen stopte er een bus waar de fietsen meekonden, er waren er al verschillende bussen geweest waar we niet mee konden. De fietsen werden in het middenpad geduwd, ff uitkijken met de sturen dat die niet in iemands gezicht staken en wij er ook bij. Richting Bac Ha. Omhoog klaarde het op en in Bac ha zelf scheen de zon. Dat is een leuk stadje, nog echt Vietnamees en niet toeristisch zoals Sapa. We hadden uitzicht op een meer en we zijn daar omheen gelopen, genietend van de zon. Op de terugweg in de stad naar een echt Vietnamees family restaurant gegaan. Met ronde tafels en een groente vitrine zoals we ook in China zagen. Iets onduidelijks besteld, dat bleek een haan te zijn, gelukkig hadden we er ook taugé en boontjes bij.  Een oud mannetje, blijkbaar de opa van de zaak, liep er rond alles in de gaten houdend. Hij bood me een sigaret aan. Van een ander tafel, stuk of 10  personen die blijkbaar iets te vieren hadden, kregen we een borreltje aangeboden, een eigen brouwsel natuurlijk.

Daarna nog even door het stadje geslenterd. We waren inderdaad bij het originele Vietnamees restaurant geweest. Er waren verschillende koffietentjes bij de markt. De markt die we morgenvroeg als eerste zouden bezoeken, maar waar we nu al een kleine indruk hadden gezien.

Terwijl Jos dit verhaal schrijft zit Miek via internet naar een L1 interview van hun NT2 school te luisteren. Was opgenomen tijdens de bevrijdingsfeesten in Roermond. Tja ver weg en toch dichtbij, greetings from Steve Jobs.