16 La Souterainne - Saint Leonard de Noblat

Maandag 20 september:  de engelbewaarders  van St Jacques

Toch best wel goed geslapen in mijn kleine Franse hotelkamer, met de brommende wc pot. Pas om 8u werd ik wakker. Moest ik nog opschieten want ik had 8u ontbijt afgesproken. Ik was de laatste, kop koffie au-lait, chocolat broodje en nog iets ondefineerbaars. Wel heb ik de jam gejat, altijd handig onderweg. Het zou vandaag wel bewolkt zijn en in de ochtend mogelijk regenen. 
Om 9u stond ik buiten, op naar de kerk met crypte voor de stempel. Kwam de juiste man er net aan, en hij opende de deur van de crypte en gaf hij me een info blad. Of ik licht kon uit doen als ik klaar was, dan kon ik voor in de kerk de stempel halen. Hierna nog naar de bakker voor iets zoets onderweg en dan nog een kop koffie bij het cafe naast de kerk.  Het weer klaarde niet echt op, het werd grijzer & grijzer. Toch maar vertrokken, maar na 3 km buiten het stadje, in een tunnel onder de snelweg, al gestopt om plastic zakken over mijn schoenen te trekken, die zouden anders zeiknat worden.  De route was best mooi en rustig, maar de mot regen werd steeds dikker, het leek wel of ik met de wolk mee fietste.  Plotseling kwam er een fietser met bagage toegemoet. Duidelijk een NL’er dus ik zei meteen hallo. Was iemand die op de weg terug was van de Pyreneeen. Ja waarom doe je zo’n St Jacques tocht in de stromende regen, vroeg ook hii zich of.  Vroeg of ie een foto kon maken van me met mijn mobiel, sta ik er zelf ook een keer op. Zo ook met zijn toestel een foto van hem gemaakt. Hij deed zo’n 100km per dag, maar hij had dan ook een foetelfietst (zuid-afrikaans voor e-bike). De regen werd heviger en heviger, de eerste rust plaats maar overgeslagen, was inmiddels 11u, de volgende plaats was ook een refugee. Er mee stoppen en die dan nemen, was nog 10km maar de regen was zo hevig dat het zweet meedreef in mijn ogen, en dat doet pijn met lenzen.  Tegen 12u kwam ik aan in Bennevet a-Abbaye , dacht zeker dat de refugee in de abdij zou zijn. Nee , integendeel de refugee was 4dagen volgeboekt, niet te geloven. En er was verder geen hotel noch restaurant in dit gat. De moed zonk mij in de verzopen schoenen. Zag ik een bordje van een kamer staan, bleek dat de refugee te zijn en niet die tegenover hotel de Ville, waar niemand p de deurbel had gereageerd. Nogmaals gebeld, weer de voice mail verdorie. Toen zag ik licht branden en ik klopte op de raam. Kwam er toch een vrouw naar buiten, die zag mijn doorweekte toestand, en liet me binnen komen. Bleken het 3 engelbewaardsters uit Amsterdam te zijn die de vrouw van de refugee nog net hadden kunnen overtuigen om daar hun rustdag te houden. Het refugee was helemaal niet volgeboekt, de eigenaresse wou gewoon niet meer. Nogmaals hetzelfde nummer gebeld door een vd engelen, maar die kreeg ook dezelfde voice boodschap. 
De dames boden me een kop koffie en ik kon me er droge kleren aantrekken en wat eten. Zodoende was ik weer wat aangesterkt en inmiddels was het gestopt met regenen. Ik besloot om door te fietsen, was nog 40 km, en ik had er al 30km opzitten, naar mijn eigenlijke doel, Saint-Leonard de Noblat, waar je via Office du Tourisme de code tot de refugee kreeg. Toch maar even bellen tot hoe laat die open zijn, en ja hoor weer een voice mail.  Na ja tot 17:30 open dat moest te doen zijn.  Maar de route was vrij pittig, lange afdelingen met ook lange beklimmingen, in totaal zou ik 800 hm doen. Laatste stukje maar over de hoofdweg, was op deze blauwe maandag toch niet druk en om 5u werd me alles uitgelegt door de dame van het Office du Tourisme (OdT).  De groene deur van het gebouw rechts van de kerk, was de ingang. Die klemde behooklijk, maar binnen kan fijn mijn fiets staan. 
Er bleken al 3 gasten te zijn in de refugee, allen wandelaars, een Frans echtpaar en een krasse oude man, Pierre, van 80j oud die de pelgrims route al 6x gelopen had, was ook een smal tenger mannetje van 60kg hoogstens.  
Gelukkig was er een wasmachine en een droger in de refugee, en die heb ik dan ook gebruikt, was ook bijna door mijn onderbroeken heen en had een extra set fietstkleding die zeiknat was. Wasmachine aangezet, mezelf gedouched en toen nog even stadje in voor boodschappen, maar alle winkels waren dicht. Ook de restaurants die OdT had genoemd, alleen Pizza Penno was open. Daar maar naar toe, was meer zo een afhaal pizza bakker, met nog een paar terras tafeltjes.  Er zat nog een man, bleek ook en Camino wandelaar, maar hij sprak wel een beetje Engels en snapte meteen mijn humor over het Heineken bier (blik) wat je er kon krijgen. Danny heette ie, was een gepensioneerd docteur,  en had een chambre hautes genomen. 
Hij noemde dat we het dorp van Raymond Poulidor waren, en hij had een foto van het graf gemaakt, met de jonge Poulidor, ja inderdaad je kon wel zien dat Mathieu van der Poel, zijn kleinzoon dus, familie was. Nog wat gebabbeld en toen samen bij het cafe tegenover een goed glas bier, Affliglem, genomen. Tja zo eindigde de dag tog nog goed.  St Jacques past op je en alles komt goed. Hoera voor de engelbewaarders die even tijdelijk onderdak gaven.